Ilustracja - Rycina z modą z przełomu lat 1850-tych i 1860-tych ze światowych katalogów (ze zbiorów Metropolitan Museum) "Dziedzic Myśliborza, p. Piotr Pągowski, gospodarz zawołany, był ojcem jednej z najpiękniejszych panien, jakie kiedykolwiek znałem, panny Salomei (późniejszej Kazimierzowej Mieleckiej). Jej wdzięk niewysłowiony i klasyczna uroda stały się powodem strasznego pojedynku w tamtych stronach, między Stefanem Cassiuszem plenipotentem i administratorem dóbr Gosławskich, a p. Edmundem Domańskim z Kurdwanowa, który tam do Konina na karnawał przyjechał. Pierwszy, człowiek niezwykłej urody i rozumu, padł od pierwszego zaraz strzału, a śmierć ta wywołała powszechne oburzenie i żal całej okolicy, która nieboszczyka szanowała i zasługi jego ceniła, oburzenie było tern więcej uzasadnione, że powodem pojedynku był błahy kwiatek, który panna Salomeą ofiarowała Cassiuszowi, a którego on na żądanie p. Domańskiego oddać naturalnie nie chciał.
(...) Nad samą granicą Księstwa Poznańskiego, tuż pod Słupcą, nad dużą przestrzenią wody, stawem czy jeziorkiem, wśród pięknego ogrodu rozłożył się szeroką wstęgą dwór i zabudowania Młodojewa. Była to siedziba zacnej, nad wyraz miłej i szanowanej powszechnie wdowy pani Gościmskiej, która, wychowując dwie dorodne córy i trzech jak świece prostych pięknych chłopców, prowadziła dom na stopie nie zbytkownej, ale dostatniej i dystyngowanej, czego kobiecie wdowie nikt za złe brać nie mógł. Ile razy
interesy sprzedaży zboża prowadziły mnie za fornalkami do Słupcy, tyle razy o ten dom gościnny zawadzić musiałem. Czas biegł nam niespostrzeżenie na muzyce, wesołej rozmowie o sprawach bieżących lub sąsiedzkich, i zawsze jak najmilsze wywoziłem stamtąd wspomnienia. (...)
Wracając z Młodojewa do Gór, zawadzałem często o wieś Biskupie, rezydencyę miłej i poczciwej sąsiadki, pani Anastazowej Karnkowskiej, która we wdowieństwie stosunkowo młode jeszcze lata spędzała. Pan Bóg ją dotknął nadto ciosem bolesnym, zabierając jej syna, jedynaka, Adasia, największą biednej wdowy chlubę i pociechę. Córka jedynaczka, pełna urody i niewieściego wdzięku, choć miała wcale dobrą patryę w sąsiedztwie zdecydowała się jednak później wyjść za mąż do Księstwa Poznańskiego za człowieka młodego i przystojnego, lecz niestety, mało obrotnego, który przez niefortunne spekulacye śliczny majątek wraz z pałacową rezydencyą utracił. Zacna ta jednak i pełna energii pani, ocaliwszy część swego posagu dość znaczną, oszczędnością i pracą umiejętną, zdołała zapewnić obojgu przyzwoite utrzymanie. (...)"
(Fragment wspomnień Juliana Wieniawskiego z przełomu lat 1850-tych i 1860-tych)
(...) Nad samą granicą Księstwa Poznańskiego, tuż pod Słupcą, nad dużą przestrzenią wody, stawem czy jeziorkiem, wśród pięknego ogrodu rozłożył się szeroką wstęgą dwór i zabudowania Młodojewa. Była to siedziba zacnej, nad wyraz miłej i szanowanej powszechnie wdowy pani Gościmskiej, która, wychowując dwie dorodne córy i trzech jak świece prostych pięknych chłopców, prowadziła dom na stopie nie zbytkownej, ale dostatniej i dystyngowanej, czego kobiecie wdowie nikt za złe brać nie mógł. Ile razy
interesy sprzedaży zboża prowadziły mnie za fornalkami do Słupcy, tyle razy o ten dom gościnny zawadzić musiałem. Czas biegł nam niespostrzeżenie na muzyce, wesołej rozmowie o sprawach bieżących lub sąsiedzkich, i zawsze jak najmilsze wywoziłem stamtąd wspomnienia. (...)
Wracając z Młodojewa do Gór, zawadzałem często o wieś Biskupie, rezydencyę miłej i poczciwej sąsiadki, pani Anastazowej Karnkowskiej, która we wdowieństwie stosunkowo młode jeszcze lata spędzała. Pan Bóg ją dotknął nadto ciosem bolesnym, zabierając jej syna, jedynaka, Adasia, największą biednej wdowy chlubę i pociechę. Córka jedynaczka, pełna urody i niewieściego wdzięku, choć miała wcale dobrą patryę w sąsiedztwie zdecydowała się jednak później wyjść za mąż do Księstwa Poznańskiego za człowieka młodego i przystojnego, lecz niestety, mało obrotnego, który przez niefortunne spekulacye śliczny majątek wraz z pałacową rezydencyą utracił. Zacna ta jednak i pełna energii pani, ocaliwszy część swego posagu dość znaczną, oszczędnością i pracą umiejętną, zdołała zapewnić obojgu przyzwoite utrzymanie. (...)"
(Fragment wspomnień Juliana Wieniawskiego z przełomu lat 1850-tych i 1860-tych)
RSS Feed
