"Jabłonie w sadzie" Stanisław Sawiczewski za pośrednictwem wikicommons Gięły się jabłonie i grusze od obfitości twardych jeszcze, zimowych gatunków. Wcześniejsze wiśnie były z drzew obrane, ale późne, te „ekonomskie", używane na soki i konfitury, stroiły powodzią nabrzmiałych jagód cały gaik, przyległy do tyłów dworu, wyglądały zaś tak smacznie i świeżo, że godne były zaiste pańskiego podniebienia. Dróżki po sadzie, kręte i jakby przez kaprys przyrody wyznaczone, biegły między żywopłotami z agrestu i porzeczek; krzaki te, oddawszy już swój plon, wybujały w liście nieprzejrzanej gęstwiny; w niektórych tylko można było jeszcze wyśledzić rzadkie jagody porzeczkowe lub wielki kosmaty agrest, pełen wonnego cukru. W najbujniejszych kryła się czarna porzeczka, o smaku ostrym i sfermentowanym, teraz właśnie dojrzewająca. Gdzie indziej ciągnęła oczy kwatera malinowa, sążniowego wzrostu, warowna od zbytnich odwiedzin, gdyż przerośnięta byłą pokrzywą jadowitą, ogromną jak konopie. W innych miejscach panowały śliwki, na poły dopiero dojrzałe: żółte mirabelki, ogromne „kobyły", nie wiadomo dlaczego tak niedelikatnie przezwane, skoro przybyły do nas z Francji, gdzie nosiły niegdyś nazwisko brata królewskiego; twarde jeszcze węgierki z fioletowym rumieńcem i królowe śliwek, renklody, które, gdy dojrzeją, pękają, roniąc przedziwny ulepek. Te w całości ekscypowane były na użytek dworu. - Tu i ówdzie na niewyzyskanych kawałkach murawy rozpanoszyły się wyniosłe kminy, lekko złocone na przezroczystych baldaszkach, chwasty nie bez pożytku, skoro ich ziarenka dają szczypiącą mile język zaprawę do wódek, serów i chleba. Było ich tylko stanowczo za wiele. Cały sad, od obarczonych gałęzi owocowych do przyziemnych ziół i jarzyn, był symfonią dostatku i oskomy.
Józef Weysenhoff "Soból i panna"
Józef Weysenhoff "Soból i panna"
RSS Feed
